Tijdens mijn studie Diergeneeskunde kregen we af en toe de gelegenheid om een weekje mee te lopen in een dierenartsenpraktijk. Ik vond dat altijd hele leuke weken. Eindelijk even al het geleerde in de praktijk zien. Maar ik vond het ook altijd erg leuk om de communicatie tussen dierenarts en eigenaar te observeren. Hoe kun je iemand geruststellen, hoe ga je met een boze klant om. Enorm leerzaam, maar zoals overal ontstaat er ook wel eens miscommunicatie. En dat kan als 'buitenstaander' soms heel grappig zijn.
In het begin van mijn studie liep ik een keer mee in een praktijk waar ze net de apparatuur hadden aangeschaft om röntgenfoto's te kunnen maken. Waar tegenwoordig veel praktijken met digitale röntgen werken, werden toen nog vooral analoge opnames gemaakt. Na het maken van de foto's moesten deze ontwikkeld worden. Dat kon met de hand -een vrij tijdrovend proces- maar er bestonden ook volautomatische ontwikkelaars. Daar stopte je aan de ene kant de film in, en dan rolde vijf minuten later een volledig ontwikkelde röntgenfoto uit.
In de praktijk waarin ik meeliep hadden ze ook zo'n automatische ontwikkelaar aangeschaft, en de dierenarts waarmee ik werkte was daar zichtbaar trots op. Zo ook in het geval van Tijger.
Op de eerste dag van mijn stage-week werd kat Tijger binnengebracht. Hij was van het balkon gevallen en drie verdiepingen naar beneden gestort. Zo op het oog leek hij niet al te ernstige verwondingen te hebben, maar hij weigerde zijn rechter voorpoot te gebruiken en zijn bovenarm was sterk gezwollen. Om te bepalen of er sprake van een botbreuk was, stelde de dierenarts voor om een röntgenfoto van de poot te maken.
"Nu?" vroeg de eigenaresse. "Dat wordt wel lastig hoor, ik heb een hele drukke dag." Ze begon een lijstje met bezigheden op te sommen die me allemaal niet enorm veel prioriteit leken te hebben, zoals theedrinken met de buurvrouw. Maar de dierenarts was niet voor een gat te vangen. Enthousiast sprak hij tegen haar: "Maar mevrouw, het hoeft ook niet lang te duren. Dat gaat tegenwoordig allemaal volautomatisch. Ik stop hem aan de ene kant erin, en vijf minuten later rolt de foto er zo uit!"
Toen ze dat hoorde, werden de ogen van de dame plots twee keer zo groot. Ze deinsde even achteruit om vervolgens kat Tijger beschermend tegen haar borst te drukken. "Nee! zei ze ferm. "Dat doe ik 'm niet aan!" Waarop het de beurt van de dierenarts was om vertwijfeld te kijken. "Maar, het is echt zo gepiept hoor." probeerde hij nog.
Ondertussen stond ik als buitenstaander dit tafereel te aanschouwen en zag de miscommunicatie. Alleen was ik ernstig in dubio of ik nu moest ingrijpen. Want ik liep pas een halve dag mee, en ik wilde zeker niet bemoeizuchtig of brutaal zijn.
Maar toen de eigenaresse op het punt stond om Tijger in zijn mandje te stoppen en boos weg te lopen, schraapte ik toch mijn keel. "Mevrouw..." begon ik voorzichtig. "Tijger hoeft niet zelf in het ontwikkel-apparaat hoor, alleen de de röntgenfilm".
Reageer op dit bericht