Ik heb avonddienst en wil net in bed stappen, als plotseling mijn werktelefoon overgaat. Aan de andere kant van de lijn vertelt een mevrouw dat het niet goed gaat met haar hond Boef. Ze legt uit dat Boef al bijna zestien is, en al tijden worstelt met ernstige gewrichtsklachten. Het leek al die tijd nog wel te gaan, maar nu is de hond ingestort. Hij kan niet meer in de benen komen, hij laat zijn urine lopen en zelfs met hulp lukt het 'm nauwelijks meer om te lopen. Of ze mogen langskomen?
Als ik het verhaal zo aan de telefoon aanhoor, lijkt het me niet al te best gesteld met de hond. Ik vraag haar met de hond naar de praktijk te komen, en nadat ik mezelf weer in mijn kleren gehesen heb, vertrek ik ook die kant op.
Ik arriveer net iets eerder dan de eigenaren van Boef. Wanneer ik de voordeur van de praktijk voor ze open doe, zie ik dat ze niet voor niets gekomen zijn. De hond moet naar binnen gedragen worden omdat lopen niet echt meer een optie is.
Terwijl ik de hond nakijk, blijft de vrouw vertellen over hoe belangrijk Boef voor hun is. Alles zouden ze voor hem doen. Alles! Geen brug te ver, geen berg te hoog. Nee, niets is hun teveel als het om Boef gaat.
Maar als ik vervolgens in ons systeem de patiëntenkaart van Boef wil opzoeken blijken ze niet bij ons in het systeem te staan. Het blijkt dat ze altijd bij de buurtcollega uit een naburig dorp komen. Ik vraag ze waarom ze niet naar hun eigen dierenarts gegaan zijn, die kent Boef immers het beste en heeft ook zijn hele behandelgeschiedenis paraat.
"Ja, weet je wat het is?" zegt de mevrouw monter, "Dat is toch al gauw een kwartier verder rijden. En dat vonden we zo 's avonds toch echt teveel gedoe."
